NIKITABS 1.5 mg film kaplı tablet (100 adet) Farmakolojik Özellikler

5.   FARMAKOLOJİK ÖZELLİKLER

5.1. Farmakodinamik özellikler

Farmakoterapötik grup: Nikotin bağımlılığında kullanılan ilaçlar ATC kodu: N07BA04

Sitizin kullanımı, yoksunluk semptomlarını hafifleterek nikotin bağımlılığının kademeli olarak azalmasına izin verir.

Sitizin, nikotine benzer alkoloid yapısında kolinomimetik etkili bir gangliyon stimülandır. Cytisus Laburnum adlı bitkinin tohumlarında bulunur. Nikotinik asetilkolin reseptörleri üzerinde agonist etki oluşturur. Sitizinin etkisi nikotininkine benzer, ancak genel olarak daha zayıftır. Sitizin, aynı reseptörler için nikotin ile rekabet eder ve daha güçlü bağlanması nedeniyle kademeli olarak nikotinin yerini alır. Esas olarak α4β2 alt tipi (bunların kısmi agonistidir) olmak üzere nikotinik reseptörleri uyarma kabiliyeti daha düşüktür ve merkezi sinir sistemine nikotinden daha az geçiş yapar. Merkezi sinir sisteminde sitizinin, nikotin bağımlılığında yer alan mekanizma ve nörotransmiterlerin salınımı üzerinde etki ettiği varsayılmaktadır. Mezolimbik dopamin sisteminin nikotine bağlı tam aktivasyonunu önler ve beyindeki dopamin seviyesini orta derecede artırır, bu da nikotin yoksunluğunun merkezi semptomlarını hafifletir.

Sitizin periferik sinir sisteminde, otonom ganglionları uyarır. Bu solunumun stimülasyonuna ve katekolaminlerin adrenal bezden salgılanmasına neden olur, kan basıncını yükseltir ve nikotin yoksunluğunun periferik semptomlarını önler.

5.2. Farmakokinetik özellikler

Genel özellikler

Emilim:

Sitizinin farmakokinetik özellikleri, tek bir oral 1,5 mg sitizin dozundan sonra 36 sağlıklı gönüllüde test edildi. Oral uygulamalarda Sitizin sindirim sistemi tarafından kolayca emilir.

Kan plazmasında 15,55 ng/ml Cdeğerine 0,92 saat içinde ulaşılır. Gıda tüketimi, ilacın biyolojik erişilebilirliğini etkilemez.

Metabolizma:

Sitizin önemli derecede metabolik transformasyona tabi değildir.

Eliminasyon:

Alınan dozun %64'ü, aynı şekilde böbrekler tarafından 24 saat içinde dışarı atılır. Tdeğeri yaklaşık 4 saattir.

Ortalama alıkonma süresi (MRT) yaklaşık 6 saattir.

Böbrek veya karaciğer yetmezliği olan hastalarda veri yoktur ve diyetin sitizine maruz kalma üzerindeki etkisi bilinmemektedir.

Hayvanlarda farmakokinetik:

Sitizinin farelere 2 mg/kg dozunda oral yoldan verilmesini takiben, uygulanan dozun %42'si emilmiştir. Doruk kan sitizin seviyeleri 120 dakika sonra kaydedilmiştir ve dozun %18'i 24 saat içinde idrarla atılmıştır. İntravenöz uygulamadan sonra belirlenen sitizinin eliminasyon yarı ömrü 200 dakikadır. İntravenöz dozun yaklaşık 1/3'ü 24 saatte idrarla ve dozun %3'ü 6 saat içinde feçesle atılmıştır. En yüksek ilaç konsantrasyonları karaciğer, adrenal bezler ve böbreklerde ölçülmüştür. İntravenöz uygulamayı takiben safradaki sitizin konsantrasyonu kandakinden 200 kat daha yüksekti. Tavşanlara perkütan uygulamadan sonra iki aşamada kararlı durum kan sitizin seviyelerine ulaşıldı. İlk aşama 24 saat, ikinci aşama üç gün daha sürdü. İlk aşamada, ilacın kandaki emilim hızı ve seviyesi, ikinci aşamaya göre iki kat daha yüksekti. Tavşanlarda, oral uygulamadan sonra dağılım hacmi (Vd) 6,21 L/kg ve intravenöz uygulamadan sonra 1,02 L/kg'dır.

Sıçanlara 1 mg/kg sitizinin deri altı uygulamasını takiben kan konsantrasyonları 516 ng/ml ve beyin konsantrasyonları 145 ng/ml olmuştur. Beyindeki konsantrasyon, kandaki konsantrasyonun %30'undan azdı. Deri altı nikotin uygulamasıyla ilgili benzer deneylerde, beyindeki nikotin konsantrasyonu, kandaki konsantrasyonun %65'i kadardı.

5.3. Klinik öncesi güvenlilik verileri

Tekrarlanan doz toksisitesi, genotoksisite ve üreme ve gelişim toksisitesine dair iyi laboratuvar uygulamaları dışı çalışmalara dayanan klinik olmayan veriler, insanlar için özel bir tehlike ortaya koymamaktadır. Farelerde, sıçanlarda ve köpeklerde tekrarlanan doz toksisite çalışmaları, hematopoez, mide mukozası, böbrekler, karaciğer ve diğer iç organlar ile ilgili olarak önemli toksisite göstermemiştir. Farelerde yapılan bir in vivo çalışmada sitizin genotoksik değildi. Sitizin in sıçanlarda embriyotoksik etkilerine dair hiçbir kanıt yoktu.

Parkinson Hastalığı Hastalık ilk kez 1817 de İngiliz doktor James Parkinson tarafından tanımlanmış ve Dr. Parkinson hastalığı “sallayıcı felç” olarak kaleme almış.

Mesane Kanseri Mesane kanseri her zaman mukozada başlar. Erken safhalarda bu tabakada sınırlı kalır ve hücre içindeki karsinom olarak nitelendirilir.